Genç Şair Adam

Dertleşiyordu genç şair adam şiiriyle.
Öpüyordu her mısrayı şarap kadehiyle eşzamanlı.
Bahsediyordu her şeyden:
Hayatından,
Ailesinden,
Kendisinden,
Kend...
Nedense sinirleniyordu şiiri git gide.
Anlamıyordu adam;
Devam ediyordu.
Devam...
Dev...
Harf harf, hece hece, kelime kelime,
Dünya dünya...
Şiirinin öfkesine aldırmıyordu.
Ve seksti örselenmişliği!
Dayanamadı şiiri bu mısrada:
“Manyak mısın oğlum, seks ne alaka?
Hele ki bu noktada?”
Dikti gözünü genç şair adam, boş bakışlarla
Devam etti şiir, çıldırmışçasına:
“Tüküreyim senin kelime dağarcığına!
Sen hiç örselendin mi lan hayatında?”
Genç şair adam anladı: şiirinin reflü gerekçesi...
“Bak hala...” diye ünledi şiir.
“Bırak reflüyü, ülseri, lan, bi’ moda gir!
Hem ona ‘reflü gerekçesi’ değil,
‘Karın ağrısı’ denir.”
Anladı genç şair adam:
Şiirin derdi kafiyeydi.
“Çok yanlış anlamışsın anam,
Al, bu da kafiyeydi!
Kurdun diye iki devrik cümle,
Birkaç yersiz kelimeyle,
Hadi kafiyeyi de ekle,
‘Şiir yazdım’ sanman...
Odur bana dokunan.
Eşzamanına ettiğim,
Dünya dünya dürttüğüm,
Seksine tükürdüğüm,
Yarım sözlerine sözlüğüm
Yetmiyor a dangalak!”
Dedi şiir kabararak.
Son mısrayla kurtarmıştı
Şiir kafiye savını, fakat,
O ki kalsiyum sülfat...
Şiir çaktı bir aparkat:
“Lan senden şair olmaz,
Sen sayısal yaz, ganyan yaz.”